Berichten

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

Op een dag als vandaag (1 april) moeten we voorzichtig zijn met plannetjes en aankondigingen, maar we gokken er op dat dit bericht klopt… (ik kon het ook niet helemaal lezen op de site van ‘LaCapitale‘, wegens de betaalmuur).

Wat ik kon lezen was dat de Brusselse wethouder Geoffroy Coomans plannen zou hebben om een grote raket te gaan plaatsen op de Place Fontainas in Brussel. Zo wil hij zowel de negentigste verjaardag van Kuifje als de vijftigste verjaardag van de maanlanding vieren.

De artist impression bij dit bericht oogt een beetje knullig, dus iets zegt met dat dit in de categorie ‘1 april’ valt, maar vooruit… we wagen het er op.

door Roger Klaassen

Een tijdje geleden schreef ik een bericht over restaurants met de naam Castafiore (klik hier). Ik kwam in mijn zoektocht per toeval een aardige variant tegen. In Pau zit deze tabakszaak: ‘Bij de Sigaren van de Farao’.

Ik dacht dat het best een voor de hand liggende naam zou kunnen zijn, voor een tabakswinkelier met liefde voor Kuifje. Maar dat viel tegen – ik kon geen enkele ander zaak vinden met deze naam. Ik vond er wel twee die er verdacht veel op leken. Een gemiste kans voor de eigenaren!

Deze tabakswinkel vond ik in Lyon: ‘La Civette du Pharaon’ – vrij te vertalen als ‘De kat van de Farao’. Misschien een goede naam voor een dierenwinkel, maar kom op: dit was voor een sigarenwinkel toch een schot voor open doel?

Nog zo’n gemiste kans: deze winkel in het Belgische Bergen (Mons) heet ‘Le cigares du phare’, wat ‘De Sigaren van de vuurtoren’ betekent (volgens Google zitten er zelfs twee zaken met die naam in Bergen, maar slechts één daarvan ziet er uit als een winkel). Nu ben ik niet goed bekend in Bergen, maar een vuurtoren verwacht ik er niet aan te treffen. Als ik als winkelier ook zo’n net-niet-naam had bedacht, zou ik hem ook niet op mijn gevel durven zetten.

We blijven benieuwd naar Kuifje-namen in de echte wereld. Wie heeft er nog tips? Mail ze!

door Roger Klaassen ( met dank aan Samy Herskowicz)

Onlangs verscheen nummer 82 van ‘Lounge’, een blad van de Japanse Chiba Bank. Op de cover: Serafijn Lampion. Ik weet niet of deze bank ook in verzekeringen doet, maar dan hebben ze met Lampion in elk geval een handige verkoper in huis gehaald.

Het blad viert dit jaar zijn twintigste jaargang, en op de onderstaande spread uit het blad zien we dat Kuifje al in die eerste jaargang aanwezig was en dat hij ook in de jaren daarna regelmatig van de partij was.

Ik zocht even verder naar deze bank (we hebben al eerder over ze bericht: kijk hier), en haalde binnen de kortste keren een heleboel promotiemateriaal van de bank met Kuifje naar binnen. Hieronder een kleine greep.

Uit dit reclamemateriaal blijkt ook dat de relatie tussen de bank en Kuifje al heel lang bestaat (een fax!), en dat ook in Japan de rentestanden, waarmee geadverteerd wordt, fluctueren.

Ik vroeg me af wat professor Zonnebloem voor wervende kracht heeft voor een bank… een service bij het vergeten van je pincode? Helpdesk voor slechthorenden?

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

Dit weekend opent de tentoonstelling ‘Hergé, une vie une oeuvre’ in het Château de Malbrouck in het Noordfranse Manderen. Op dit filmpje op Youtube vertelt de kasteelheer zelf hoe mooi het allemaal wordt: een tentoonstelling in 10 zalen (1500 vierkante meter), een reusachtige raket op de binnenplaats, een ‘ambiance’ rond het maanavontuur in een van de torens van het kasteel, tekeningen (natuurlijk), schilderijen van Hergé, beelden en… twee verrassingen!

De tentoonstelling loopt van 30 maart tot en met 30 november van dit jaar.

Het kasteel zelf bestaat 600 jaar. Afgaande op de foto’s is het sowieso wel een bezoekje waard.

Meer informatie op de site van het Château de Malbrouck: klik hier.

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

Je leest niet vaak een interview met Nick Rodwell, de man achter Moulinsart. Het financieel-economische blad ‘Trends Tendances’ had de eer een dubbelinterview te doen met Nick Rodwell en Philippe Geluck, maker van de in België en Frankrijk razend populaire strip ‘Le Chat’. Onderwerp: hoe om te gaan met een culturele erfenis. Hieronder zal ik in stappen door het interview gaan. Gek genoeg kan ik de naam van de interviewer niet vinden…

Het interview begint met een aardige anekdote van Philippe Geluck. Hij vertelt dat hij zijn karakter ‘Le Chat’ voor het eerst tekende op de avond van 3 maart 1983 – op het moment dat Hergé stierf in een ziekenhuis in Brussel. Een aardige anekdote voor jou, maar niet voor Hergé, zo voegt Rodwell fijntjes toe.

Geluck en Rodwell kennen elkaar al enige tijd. Geluck begrijpt wel waarom Rodwell zo vaak een slechte pers heeft: terwijl hijzelf kan doen wat hij wil met zijn figuur ‘Le Chat’, als geestelijke vader, wordt Rodwell toch vaak gezien als een indringer in de wereld van Kuifje. Volgt een discussie rond de omschrijving ‘weduwe van Hergé’ als het gaat om Fanny Rodwell – ik herinner me dat ik in mijn tijd als redacteur van Sapristi ook vaak door Moulinsart werd gevraagd om die term aan te passen.

Rodwell begon zijn werk als beheerder van Hergé’s erfgoed in 1990. Geluck geeft toe dat hij Rodwells optreden in het begin als onnodig streng zag, maar dat hij inmiddels inziet dat het nodig was om orde te scheppen in de chaos van licenties en producten met de beeltenis van Kuifje.

Rodwell vertelt dat hij in de pers vaak werd aangevallen, en dat hij daarom geen interviews meer geeft en zijn media-optredens tot het absolute minimum beperkt. En sindsdien lijkt hij ook welwillender te worden tegemoet getreden.

Over een eventuele uitgave van ‘Kuifje en de Thermozéro’ is Rodwell duidelijk: geen sprake van. De actie van Benoît Mouchart, uitgever bij Casterman, om Fanny te bewegen toestemming te geven voor een album vindt hij belachelijk: het project komt er niet omdat Hergé zelf het project stopgezet heeft.

De Kuifje-winkel in Shanghai (waar wij ook aandacht aan hebben besteed) kreeg weinig aandacht in de pers. Rodwell geeft aan dat de winkel zich nog in een testfase bevindt en dat de officiële opening pas in april plaatsvindt. Geluck vindt dat Rodwell wel meer aandacht had mogen besteden aan die winkel, omdat Kuifje (en daarmee Rodwell) toch ook gezien kan worden als een ambassadeur van België. Rodwell kondigt een online-winkel aan in China. Volgens hem ligt in China een grote toekomst: van de tussen 3 en 4 miljoen Kuifje-albums die Casterman jaarlijks nog verkoopt, zijn er maar liefst 1,5 miljoen in de Chinese taal.

Geluck vertelt dat hij niet wil dat iemand na zijn dood zijn stripserie zal voortzetten, maar hij vindt het wel goed als er nieuwe animatieseries van worden gemaakt. Ook vindt hij het prima dat er parodieën en hommages verschijnen. Dat er nog albums van de Smurfen of van Suske en Wiske zijn verschenen na de dood van hun maker vindt hij iets anders: deze tekenaars werkten met flinke studio’s – net als Hergé, voegt hij daar aan toe. Geluck zou het ook leuk vinden als andere tekenaars albums van ‘Le Chat’ zouden maken in hun eigen stijl. Dat zou Geluck ook een mooie optie vinden voor Kuifje, al begrijpt hij dat Rodwell het hiermee oneens is.

En dat klopt: Rodwell is hier faliekant tegen. Hij vergelijkt Kuifje met de Bijbel, met iets heiligs waar je vanaf blijft. Geluck werpt tegen dat de Kuifje uit de Spielberg-films toch ook een interpretatie is, en geen ‘pure Hergé’. Rodwell stelt hier dat Hergé in contact was met Spielberg, dat Spielberg zes weken na het overlijden Fanny ontmoette en dat de film dus in wezen het afronden was van iets wat toestemming van Hergé had. Waarna Rodwell toegeeft dat de film hem niet helemaal is bevallen: het eerste tweederde van de film was prima, gebaseerd op de scenario’s van de Kuifje-albums, maar het derde deel stond hem en Fanny tegen: te weinig Hergé en te veel Spielberg. Over een vervolg kan Rodwell niet meer zeggen dan dat Peter Jackson heeft toegezegd het te maken, maar er is geen datum.

Het gesprek gaat dan over de tijd na 2053, wanneer Kuifje in het ‘publieke domein’ komt – de auteursrechten verlopen en iedereen kan dan doen wat hij wil met de figuur van Kuifje. Geluck vindt daarom dat Moulinsart nu al toestemming zou moeten geven om bijvoorbeeld Tardi zijn versie van Kuifje te laten maken: na 2053 mag iedereen het, maar dan is Tardi al 107 jaar! Rodwell geeft hier toe dat hij zich slechts achter zijn vrouw opstelt, die Hergé’s wens, dat niemand Kuifjes mag maken na zijn dood, hoog wil houden.

Volgt een discussie over een ‘Geluck-museum’, die ik hier even oversla. Rodwell is vooral geïnteresseerd in de procedure en de financiering ervan.

Het gesprek dat volgt gaan in op de situatie dat Fanny en/of Nick Rodwell overlijden. Wie wordt dan rechthebbende? Rodwell wil er niet op ingaan (hij noemt het hypercompliqué), maar Geluck daagt hem uit: stel dat hij en Fanny tegelijkertijd overlijden (bij een vliegtuigongeval), wie is dan de rechthebbende? Rodwell antwoordt dat dat dan de familie van Fanny zal zijn. In het geval dat Fanny eerst overlijdt, zal Nick Rodwell dan rechthebbende worden? Rodwell zegt dat dat niet noodzakelijkerwijs het geval is. Ondanks veel aandringen, wil Rodwell niet ingaan op constructies met stichtingen en dergelijke – hij zegt dat hij en Fanny in het heden leven en hier niet over nadenken – hetgeen zowel Geluck als de interviewer niet willen geloven (en ik ook niet). Uiteindelijk geeft Rodwell toe dat er iets is geregeld – maar niet wat of hoe.

In het geval dat Nick het eerst overlijdt, biedt Geluck aan om dan met Fanny te trouwen en dat hij het werk van Hergé goed zal beschermen.

door Roger Klaassen

Vandaag is de eerste dag van de lente. Ik vond deze toepasselijke foto van Henry Tiong.

door Roger Klaassen

Als reporter voor het Hergé Genootschap stuit je soms toevallig op iets wat heel ver misschien iets met Kuifje te maken heeft – je slaat het op. En een tijd later kom je weer zoiets tegen, en je slaat het weer op. En zo ontstaat langzamerhand een verzameling – bijvoorbeeld van restaurants met de naam ‘Castafiore’.

Dit is de homepage van het restaurant ‘Castafiore’ in Vlissingen. Italiaans, natuurlijk.

Nou ja, de Italiaanse keuken mag voor ons dan voor de hand liggen, in Los Realejos op de Canarische Eilanden kun je genieten van de Spaanse keuken.

Ook Spaans: hier is La Castafiore in Madrid. Een restaurant dat het niet alleen van haar keuken, maar ook van haar zingende personeel moet hebben: geen enkele opera schijnt op het repertoire te ontbreken! Als de pasta goed ‘al dente’ is zou Bianca zich hier wel eens thuis kunnen voelen.

In Pau (Frankrijk) komt Castafiore bij je thuis – om je pizza te bezorgen. Geen wonder dat we Haddock nooit een pizzaatje zien bestellen.

Terug naar Spanje: hierboven zie je ‘La Castafiore’ in Barcelona. Je kunt hier niet eten, maar wel eten kopen – het is een vrij luxe delicatessenwinkel. Hier doet Irma waarschijnlijk de boodschappen als Bianca Castafiore optreedt in de opera van Barcelona.

Ook hier kun je niet eten, maar ik wilde hem toch niet laten liggen: een kledingzaak in St. Martin de Ré (Frankrijk) – gelegen op een eiland vlak voor de Franse kust bij La Rochelle. Ik vermoed dat de Milanese Nachtegaal haar neus ophaalt voor het assortiment van deze zaak, maar Igor Wagner in zo’n zwembroek – ja, dat moet kunnen.

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

De negentigste verjaardag van Kuifje is nog altijd aanleiding voor kranten- en tijdschriftartikelen – te veel om allemaal te noemen op onze website. Maar de weekend-bijlage de ‘Tribune de Genève’ van afgelopen zaterdag konden we niet ongemerkt voorbij laten gaan, vanwege de tekening van hun cartoonist Herrmann.

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

Ik meende dat er in Frankrijk geen gebrek aan nieuws is: gele hesjes, rellen en vandalisme in Parijs, een nationaal debat… Maar toch vraagt ‘Le Point’ aandacht voor een ander belangrijk vraagstuk: wie is het meeste hond, Bobbie of Idéfix?

De auteur Florent Barraco pakt deze kwestie systematisch aan.

Het eerste punt is het uiterlijk. Beide hondjes zijn wit (en blijven wit, ondanks modder, zand en dergelijke). Idéfix wint het op dit onderdeel, vanwege zijn hoge schattigheidsgehalte.

Vervolgens gaat Barraco in op de persoonlijkheid van de honden. Wat Bobbie betreft, betoogt de auteur dat deze heen en weer gaat tussen lafheid/gemakzucht en heldhaftigheid/avontuurlijk. Verder wordt opgemerkt dat Bobbie niet houdt van andere dieren. Wat Idéfix aangaat: die is precies als zijn baasje Obelix: een smulpaap, een wandelaar en een mopperpot. Wanneer Obelix een beetje van het padje gaat (Obelix en Co), dan keert Idéfix zich tegen zijn baasje, iets wat je Bobbie niet zult zien doen. Gelijkspel, zo luidt het oordeel.

De verwikkelingen/gebeurtenissen – een beetje een onduidelijk criterium, als je het mij vraagt. De auteur laat zien dat Bobbie zijn baasje Kuifje in alle omstandigheden trouw blijft volgen, zich soms actief bemoeit met het avontuur en ook wel essentiële beslissingen neemt. Idéfix is daarentegen een stuk passiever; het blijft meestal bij het bijten van een enkele Romein. Bobbie is winnaar in deze categorie.

Ten slotte gaat het om de ‘blaf’. De auteur stelt vast dat Bobbie zich behoorlijk taalvaardig toont, waar Idéfix zich beperkt tot ‘Waf’. Gek genoeg is Bobbie toch winnaar op dit onderdeel – waar Idéfix zich toch het meest als hond gedraagt (nu ben ik geen hondenkenner, geef ik toe).

Uiteindelijk wint Bobbie de wedstrijd: zijn aanwezigheid, zijn activiteit en zijn belang voor zijn baas maken hem winnaar – of hij daarmee nu ook meer hond is? Dit inzicht gaf de doorslag:’Obelix zonder Idéfix, dat is heel voorstelbaar, maar Kuifje zonder Bobbie: dat kan niet.’

Wie het artikel zelf wil lezen: klik hier.

door Roger Klaassen (met dank aan Samy Herskowicz)

De weersvoorspelling belooft niets goeds voor het komende weekend, maar niet getreurd want we hebben een leestip. Op de site FanFiction staat een flinke verzameling Kuifje-verhalen, geschreven door fans, in het Engels.

Zoek op termen als Tintin (507 hits op deze term), Haddock (1093 hits – maar een deel daarvan heeft niets met onze kapitein te maken, maar wel met haddock ofwel schelvis), Castafiore (slechts 10 hits) en je kunt even vooruit: er zijn vervolgen op Kuifje-albums, er zijn nieuwe verhalen, er zijn overpeinzingen van Kuifje.

De meeste verhalen die ik heb gelezen zijn aardig geschreven en origineel – de grootste tekortkoming van de site is dat het gaat om teksten en niet om strips. Maar al met al: een leuke site voor dagen met storm en regen.