Auteur: Hans Bijman
19 september jl. ging een aantal Hergé Genoten naar de opera-adaptie van het beroemde Kuifje-album “De Juwelen van Bianca Castafiore”. En het is een magnifieke happening geworden, ook voor niet-operaliefhebbers! De opera werd opgevoerd in de buitenlucht(!) met als decor de complete gevel van het Kasteel Terhulpen (Château La Hulpe), een werkelijk fabuleus gelegen pseudo-Molensloot op een groot landgoed bij het plaatsje Terhulpen, even buiten Brussel. De Genootschapsleden verzamelden zich rond de klok van zes in het nabij gelegen Hotel de la Hulpe om daar samen de maaltijd te gebruiken. Het uniforme menu was van tevoren door organisator Ton Mackaaij geregeld en ook had hij voor elkaar weten te krijgen dat het restaurant, dat normaliter pas rond 7 uur de deuren opent, ons één uur eerder kon ontvangen. Ton had dat goed ingeschat, hetgeen later nog zou blijken.
Het diner was redelijk en de sfeer prima, maar ik heb een beetje een aversie tegen die immer Wallonische, Franstalige “kouwe kak”. Ze doen zich uiterst gewichtig voor, presteren niet bijster, spreken geen woord Nederlands maar bevinden zich wèl midden op Vlaamstalig grondgebied. Een uiterst luxueus hotel in een prachtige entourage, dat dan weer wel. Stel je voor: een oprijlaan van plm. 2 à 3 kilometer! Daar lag het dus niet aan. Het afrekenen van de eigen drankjes nam dermate veel tijd in beslag (voor iedere consumptie moest bijna een boekhoudkundig jaarstuk worden opgemaakt) dat verschillende mensen alsnog te laat op de plaats van de voorstelling arriveerden. Jammer en onnodig.
Het kasteel bevond zich in het midden van een uitgestrekt park met nauwelijks verharde paden. De weergoden waren ons Genootschap deze dag goedgezind! In de Belgische kranten sprak men van plassen en bagger en de noodzaak je te verplaatsen op laarzen, doch daar hadden wij deze avond geen last van. Geen wind, geen regen, een beetje frisjes, dat wel. Maar daar was op gerekend door mijn compaan en mij. Gewoon een plaid meegenomen, een goed besluit!
Het parkeren was redelijk goed geregeld en klokslag negen uur flitsten de schijnwerpers aan en trok een in alle opzichten spectaculair schouwspel aan de ogen van de toeschouwers voorbij. Het uitvoerende gezelschap staat bekend onder de naam “Opera pour tous”, (Opera voor iedereen) en daar is geen woord teveel aan gezegd.
Ook voor degenen die niet van opera houden viel er onnoemelijk veel te genieten. Daarbij, het spel had geen eigen aria’s en zangpartijen, die waren allemaal afkomstig uit bekende opera’s (45 stukken!), een feest van herkenning. Een voorbeeldig uitgewerkt idee van Cédric Monnoye, de operaproducent. De enscenering en mise-en-scène waren beeldschoon, evenals het libretto. De uitvoering werd aan de toeschouwers gepresenteerd alsof ze in het Kuifje- album zaten te bladeren. Qua kleur en rekwisieten: het klopte allemaal. Doordat het verhaal zo nauwgezet werd gevolgd, hadden de niet-Franssprekenden weinig moeite om met hun kennis van het boek een en ander met redelijk gemak te kunnen volgen.
De meest opvallende persoon in de eerste helft van het spel was kapitein Haddock. De niet-operaster Michel de Warzée (hij hoefde nauwelijks te zingen!) vertolkte de zeebonk met de benodigde bravoure en het was echt een uitbeelding van de Haddock zoals die zich in mijn geheugen heeft genesteld, ook qua taalgebruik. Schitterend! De casting voldeed in zijn geheel toch al helemaal aan de karakters zoals Hergé die in zijn album heeft geschetst. Geen enkele twijfel aan de uitstraling, zelfs de journalisten voldeden aan dat beeld. Maar het schouwspel werd in zijn totaal gedomineerd door sopraan Hélène Bernardy, die als Bianca Castafiore werkelijk de gehele cast met een enorme verve en enthousiasme op sleeptouw nam en niet alleen qua gestalte, maar ook met haar stem het gehele podium vulde. Een glansrol van deze Madam, die echt de show stal. En dan Kuifje… Net als in het album speelde Kuifje eigenlijk niet zo’n belangrijke rol in het verhaal. Hij loste weliswaar de diefstal op en was als toeschouwer van de gebeurtenissen bijna continue op het toneel. Voor deze rol had men de jonge Amani Picci gecast, een jeugdige sopraan van net 13(!) jaar – eigenlijk een iets te jonge uitstraling – maar met een glaszuivere stem. Toen de zigeuners het domein verlieten, in een sinistere met fakkels verlichte optocht, zong Kuifje een verdienstelijke solo. Een prachtige, beklemmende scene, die bijzonder fraai werd uitgevoerd.
Ook met de rekwisieten was het dik in orde. Alle auto’s kwamen overeen met het verhaal uit het boek, al was de 2CV van de Jans(s)ens van een iets latere datum en werd ook het ongeluk, waarbij het spatbord het leven liet, achterwege gelaten, maar ze scheurden met de “lelijke eend” over het pad alsof hun leven er van afhing. Ook de scène van Zonnebloem, die met de rolstoel de auto van de dokter induikelde, was niet in beeld. Maar voor de rest was alles en iedereen aanwezig. De complete harmonie van Molensloot kwam opdraven en zelfs de papegaai was een echt exemplaar!
Het kasteel bevond zich in het midden van een uitgestrekt park met nauwelijks verharde paden. De weergoden waren ons Genootschap deze dag goedgezind! In de Belgische kranten sprak men van plassen en bagger en de noodzaak je te verplaatsen op laarzen, doch daar hadden wij deze avond geen last van. Geen wind, geen regen, een beetje frisjes, dat wel. Maar daar was op gerekend door mijn compaan en mij. Gewoon een plaid meegenomen, een goed besluit!
Het parkeren was redelijk goed geregeld en klokslag negen uur flitsten de schijnwerpers aan en trok een in alle opzichten spectaculair schouwspel aan de ogen van de toeschouwers voorbij. Het uitvoerende gezelschap staat bekend onder de naam “Opera pour tous”, (Opera voor iedereen) en daar is geen woord teveel aan gezegd.
Het als decor fungerende Kasteel Terhulpe was oogstrelend uitgelicht. Het orkest zat ìn het kasteel en de dirigent was door het open raam zichtbaar; een leuk effect. De telefoongesprekken van Haddock met o.a. steenhouwer Bollemans werden fraai in beeld gebracht op de experimentele kleuren-TV-opstelling van professor Zonnebloem. Het gesprek met de dienstdoende politie-officier was hilarisch. Het in het album zo leuke intermezzo van de experimentele kleuren-TV-uitzending was nagenoeg intact gelaten. Knap gedaan en een kleurrijk gezicht.
En dan waren er ook nog een paar extraatjes… Blijkbaar vond de regisseur dat Nestor en Irma qua capaciteiten wat zuinig bedeeld waren. Voor hen werd speciaal een duet ingelast. Nestor die zijn liefde betuigt aan de naaister van Bianca Castafiore; verwarrend voor de Kuifje-kenner, maar wel passend binnen de context van misverstanden. Op het moment suprême werd de tête-à-tête nèt op tijd onderbroken… En zo speelde ook een intermezzo tussen de journalist van Paris Flash en de fotograaf van de Tempo di Roma. De grap was dat Castafiore helemaal verrukt bleek van de journalist, maar niet in de gaten had dat deze charmante man homofiel was. Tijdens de scène van de opnames voor de TV, waarbij de fotograaf van de Tempo binnen is geslopen, maakten de twee ‘leuk contact’.
In Sapristi!! 83 van mei jl. was een beschrijving bijgevoegd. Daar stond in dat de opera tot plm. 22.45 uur zou duren. Op
basis daarvan had ik berekend naar huis te kunnen rijden zonder overnachting. Het muziekspektakel startte exact op tijd,
9 uur, en toen de finale achter de rug was keek ik op mijn horloge: 23.30 uur! Zonder het idee te hebben dat het te lang had
geduurd hadden wij ruim twee en een half uur ademloos zitten kijken! De aftocht van de bezoekers (ik schat zo’n duizendtal) verliep in ons geval uiterst vlot; het voordeel van als laatsten parkeren… Duizend Bommen-vormgever Steven Gielen en bestuurslid Peter van der Schouw hadden een oogstrelend gadget verzorgd. Ik zal u verder niet plagen met wat het gadget inhield. Maar voor de volgende ledenactiviteit kan ik u melden: probeer er eens bij te zijn, het loont alleszins de moeite! Met de ledenactiviteit “Les Bijoux de Castafiore” heeft ons Hergé Genootschap wederom bewezen een goede neus te hebben voor nevenactiviteiten die er werkelijk toe doen. Chapeau!
Hier volgen nog een tweetal filmpjes van de Hergé Genootschap Facebook-pagina
De opera bij Kasteel Terhulpen is begonnen. Mooie entourage.
Tintin speelt een minder grote rol, maar in zang heerst dit jong heerschap.
Redactie