Door Heiko Strietman
Zesentwintig jaar heeft hij verzameld maar nu is daar het ‘Fin’ in zicht, zoals bij elk Kuifje verhaal. Meer dan 600 items zijn in de verkoop gegaan en al een groot deel is verkocht.
“Op een gegeven moment merkte ikzelf dat ik overal bezig was met de verzameling. Overal waar ik kwam.” Juriaan Manders beschrijft het omslagpunt in zijn verzamel- woede. “Ik sta toch niet in dienst van die verzameling? En het grootste deel staat ook nog eens in dozen op zolder. Toen dacht ik: Ik stop ermee.”
Jaren verzameld, dag in dag uit, en dan ineens je verzamelaarsjas als het ware uittrekken en aan de wilgen hangen. Dat lijkt iets onnatuurlijks. “Misschien is het een midlife-crisis.” Juriaan begint te lachen terwijl hij het zegt. “Nee ik ben nu echt op een omslagpunt gekomen.”
Hieraan ten grondslag ligt iets wat hem zesendertig jaar geleden al enorm aansprak. “Een metaaldetector, die wilde ik vanaf mijn twaalfde. Ik ontmoette een man die aan het zoeken was met een metaaldetector. Hij haalde een plaatje van een Gazelle fiets uit 1924 uit de grond. Toen dacht ik: Dat wil ik ook. En nog steeds lijkt mij dat geweldig. Ik wil zelf een Kuifje worden. Erop uit met zo‟n detector en dan het gevoel van een soort tijdreis hebben.” Om dit te kunnen doen heeft Juriaan wel een detector nodig. En die keuze is moeilijk. “Er zijn zoveel verschillende metaaldetectors. De een gaat dieper dan de ander, je hebt digitale varianten, noem maar op.”
En zo geschiedde het: het einde van de verzameling van Juriaan Manders. De laatste jaren zat alles in dozen op zolder.
De vitrinekasten waren in gebruik genomen door zijn kinderen. Nu worden ook de dozen leeggemaakt voor de verkoop.
Honderden items waaronder de onderstaande dia uit de film „Kuifje en het Haaienmeer‟ uit de jaren ‟70.
Maar er is ook iets wat niet weggaat. Terwijl hij zijn spullen bij langs ging voor de verkoop ontdekte zijn zoon een speldje. “Het was een speldje dat werd uitgegeven naar aanleiding van de tentoonstelling „Kuifje in Barcelona‟. Die vond ik altijd heel erg leuk. Mijn zoon vroeg onlangs of hij hem mocht hebben, daar was ik erg blij mee. Dus dat blijft!”
Desondanks gaat de verkoop gestaag door. Alles, op het speldje na, moet verkocht.
De vitrinekasten blijven ook. “De kinderen gebruiken ze nu nog voor hun hobby‟s.
In de toekomst hoop ik er mijn vondsten in te kunnen stoppen.”
Daarmee stopt het hoofdstuk „De Kuifjeverzamelaar‟ voor Juriaan en begint het nieuwe hoofdstuk „Kuifje de schatzoeker‟. “Ik vind schatzoeken geen prettige benaming.
Ik noem het liever tijdreizen.” Op de vraag of hij ooit spijt gaat krijgen van de verkoop reageert Juriaan Manders nuchter. “Zo zit het hele leven eigenlijk in elkaar. Als er iets stopt komt er ook weer iets nieuws!”